Ode aan Andrew
Blijf op de hoogte en volg Josephine
19 Mei 2013 | Filipijnen, Tarlac
Ode aan Andrew
In deze blog wil ik stilstaan bij Andrew, een zeer ernstig meervoudig gehandicapte jongen die in "the orange House" op het RSCC woonde. Ik ken hem 5 jaar nu en Quinten 8 jaar. Quinten, Rianne en ik hadden het idee dat hij vooral gevangen zat in zijn lijf en de wereld beter begreep dan men dacht. Als hij in Nederland had gewoond, had hij ons vast volop met een spraakcomputer kunnen vertellen hoe hij het leven zag . Andrew was de jongen die vorige week hoge koorts had, wat ik in mijn vorige blog schreef.
Hij heeft de koorts niet overleefd en is afgelopen woensdagochtend overleden.
Ik was toen al in the Home for Girls, maar Rianne was er nog wel. Door de afstand en de begrafenis die dezelfde dag plaatsvond, kon ik er niet naar toe. Hij bleek toch te zwak om een griep te overleven. Ik was erg ontdaan over het nieuws . Het was zo'n karaktervol mannetje. Quinten had echt een lijntje met hem na al die jaren en Rian was ook ontdaan. Op het RSCC werd er weinig emotie getoond, het leven ging gewoon weer verder. Woensdagmiddag werd hij op een kale begraafplaats begraven, waar waarschijnlijk de armsten worden begraven. Andrew had geen familie. Rian was erbij en zei dat ze in 45 minuten weer terug waren en iedereen gewoon weer ah werk ging. Emoties hier op de Filipijnen worden over het algemeen ook weinig getoond. Het wordt snel weg gelachen, wat trouwens wel een emotie is en wat hier absoluut meer betekenissen heeft dan het in Nederland heeft.
Lieve Andrew, we denken aan je en ik hoop dat je nu van boven met je mooie glimlach op de aarde toekijkt, verlost van je lijf en je pijn,
Liefs
Josephine
Verstuurd vanaf mijn iPad
In deze blog wil ik stilstaan bij Andrew, een zeer ernstig meervoudig gehandicapte jongen die in "the orange House" op het RSCC woonde. Ik ken hem 5 jaar nu en Quinten 8 jaar. Quinten, Rianne en ik hadden het idee dat hij vooral gevangen zat in zijn lijf en de wereld beter begreep dan men dacht. Als hij in Nederland had gewoond, had hij ons vast volop met een spraakcomputer kunnen vertellen hoe hij het leven zag . Andrew was de jongen die vorige week hoge koorts had, wat ik in mijn vorige blog schreef.
Hij heeft de koorts niet overleefd en is afgelopen woensdagochtend overleden.
Ik was toen al in the Home for Girls, maar Rianne was er nog wel. Door de afstand en de begrafenis die dezelfde dag plaatsvond, kon ik er niet naar toe. Hij bleek toch te zwak om een griep te overleven. Ik was erg ontdaan over het nieuws . Het was zo'n karaktervol mannetje. Quinten had echt een lijntje met hem na al die jaren en Rian was ook ontdaan. Op het RSCC werd er weinig emotie getoond, het leven ging gewoon weer verder. Woensdagmiddag werd hij op een kale begraafplaats begraven, waar waarschijnlijk de armsten worden begraven. Andrew had geen familie. Rian was erbij en zei dat ze in 45 minuten weer terug waren en iedereen gewoon weer ah werk ging. Emoties hier op de Filipijnen worden over het algemeen ook weinig getoond. Het wordt snel weg gelachen, wat trouwens wel een emotie is en wat hier absoluut meer betekenissen heeft dan het in Nederland heeft.
Lieve Andrew, we denken aan je en ik hoop dat je nu van boven met je mooie glimlach op de aarde toekijkt, verlost van je lijf en je pijn,
Liefs
Josephine
Verstuurd vanaf mijn iPad
-
19 Mei 2013 - 14:42
Karen:
Lieve Josephine, mooie en verdrietige gebeurtenissen in het leven liggen soms dicht bij elkaar.
Ik wens jou en Rianne sterkte en een mooi vervolg van jullie werkreis!
Lieve groet Karen -
20 Mei 2013 - 13:15
Quint:
Wat heb je dat mooi verwoord Josephine,
Ik heb hier een foto van hem op mijn kastje neergezet en een kaarsje voor hem gebrand.
Quint. -
22 Mei 2013 - 19:53
Job Te Pas:
Lief gezegd, Josephine. Sterkte.
Job
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
