Amor en eten en kikkers!

Hee allemaal! Wat leuk om te lezen dat jullie ons volgen! Wij hebben vandaag onze eerste workshop gegeven en we zijn zeer tevreden. Wat ik vandaag wel heb geleerd is dat je geen didgeridoo kan spelen als je een paar tanden mist. Nooit aan gedacht, sinds vandaag, tijdens een korte les over het spelen van de stozuigerslang, waardoor je didgeridoo kan spelen (tot nu toe het grootste sensorische succes van wat we hebben aangeboden).
Inderdaad schrijven we onze belevenissen s' nachts op de enige computer op het terrein van Tarlac, zonder internet. De vorige blog heb ik kunnen downloaden in een internetcafe in een klein dorpje. Ik had erg veel geluk, want na 5 minuten viel het internet uit! Tja, in een internetcafe. Zo is dat hier. Nu zitten we in een chow king , een soort mac donalds, waar free wifi is.
Hieronder een verhaal van Quint over waar we nu zijn, vannacht geschreven. Het is ook wel fijn om al die ervaringen op te schrijven om het hoofd vrij te kunnen maken voor nieuwe ervaringen.
Verder:
Kikkers blijven mij nog steeds achtervolgen: toen ik gisteravond uit baguio terugkwam, waar ik samen met de amerikaanse vrijwilligster Carmen was geweest, zat er weer een hele grote kikker voor de deur op me te wachten. Bij Quint gebeurt dat niet, gek he?En nog een mededeling: de halo halo, een soort shake met ijs en bonen en vruchtjes en glibberdingetjes is mijn favoriete drankje geworden hier.
Nu het woord aan Quint
De bouw van Amor village (waar wij verblijven), is gesponsord door een rijke vrouw van een gouverneur, een prachtig luxe gebouwencomplex met gebouwen met meerdere verdiepingen. Een prachtige poort met hek en wachtershuisje met een wachter die de hekken openmaakt als je binnenkomt. Prachtige tuinen met perken met planten inallerlei soorten. Er is een school, een grote centrale hal, een keuken met twee grote eetzalen, ruime behuizing voor de kinderen die er wonen .De kinderen wonen gescheiden op geslacht en leeftijd en slapen in slaapzalen. De meeste kinderen bezoeken een van de 7 speciaal onderwijsklassen die op het terrein zijn. De indeling in de special onderwijsklassen is op ontwikkelingsniveau, dus daar zitten oudere en jongere kinderen die op hetzelfde niveau functioneren bij elkaar in de klas. Ook zitten de meiden en jongens bij elkaar in de klas. Er zijn wel veel meer jongens als meisjes. Enkele kinderen gaan buiten het terrein naar school.
Toen het gebouw stond was helaas de sponsoring van de rijke gouverneursvrouw ten einde, met als gevolg dat er niets was aan meubilair. Geen tafels, stoelen, bedden, kasten, helemaal niets….Een deel is geschonken door Far East Furniture, de meubelfabriek die ook onze reis sponsort. Ook heeft het weeshuis uit Lubao bedden gendoneert. In de schoolklassen zijn nu wel stoelen maar nauwelijks tafels, en in de eetzaal zijn niet genoeg stoelen en tafels voor iedereen zodat sommige kinderen lopend of staand moeten eten. Voor de kleinere kinderen zijn er ook geen stoelen.
De staff wil de kinderen graag leren zittend te eten, maar dan moeten er wel stoelen zijn! Voor de kleinere kinderen hebben we inmiddels 8 stoelen en 2 tafeltjes aangeschaft, voor de grotere kinderen nog niet. Het sponsorgeld is nog niet op, alleen moet er vervoer van en naar de stad geregeld worden, de stoelen passen niet in de enige auto die het weeshuis heeft. En voor de tricycle (waar ze hier halve huishoudens op binden is de afstand te groot).

In de prachtige airco kantoorruimte is een oude computer zonder internet voor de hele administratie, dus bijna alle administratie is handgeschreven.

Er zijn drie ballen aanwezig (voor zestig kinderen) op kantoor. Elke keer als een groepsleiding een bal wil gebruiken om met de kinderen te ballen moet er een handtekening gezet worden van iemand op kantoor en van degene die de bal leent. Ook bij het terugbrengen weer. Dit zodat het duidelijk is wie er verantwoordelijk is voor de gesponsorde bal….voor het geval deze lek mocht gaan of kwijt mocht raken.
Zomaar even ballen is er dus niet bij , alleen op de daarvoor toegestane tijd onder begeleiding. We hebben wel veel ballen voor ze gekocht, maar ik vrees dat ze ook daar niet mee mogen spelen wanneer zij dat willen…
Een van de groepsleiders vertelde mij dat hij graag zou willen dat er een speeltuin zou komen met schommels en wippen en zo zodat de kinderen zich niet meer zo vervelen .Hij vertelde dat de grote jongens veel masturberen uit verveling. Hij zei dat als er meer voor ze te doen is dat ze zich dan minder vervelen. Het gaat hier om allemaal verstandelijk gehandicapte jongens, die in tegenstelling tot ‘’gewone’’ jongens dus moeilijk zelf tot activiteiten komen. Ik denk ook niet dat de meeste van deze jongens ‘’aan de bal’’ komen bij de spelen, er zijn altijd snellere en bijdehantere die hen voor zijn.


We worden overal zeer gastvrij ontvangen en verwend met diverse locale delicatessen. Omdat ik wel vis en zeevruchten eet is het niet moeilijk voor de kok om alternatieven te bedenken voor de pork en de kip die ze hier veel eten. Als het door het eten zit wordt er apart voor mij gekookt. De keuken heeft een grote stookruimte met vijf enorme pannen waar op kaf van rijst gestookt wordt. Dat kaf krijgt het weeshuis gratis, dat bespaart brandstofkosten.
De maaltijden bestaan bijna allemaal uit rijst en vis en groenten. We hebben al vele soorten vis geproefd. ‘s morgens is er ook soms soep of omelet. Weinig brood of aardappels. We eten prima!