tweede workshopdag

Lieve allemaal, de kop is er af, gisteren begonnen met ‘Het seminair’’.
Van heinde en verre kwamen de mensen naar Amor Village toe om onze workshops te kunnen volgen. De groep die uit Pampanga kwam van het RCSS uit Lubao had ongeveer twee uur gereisd om in Amor Village te komen. Vandaag kwamen de bezoekers uit vier verschillende tehuizen, uit Home for Girls in de stad, zo’n driekwartier verderop, en uit San Jose kwamen twee nonnen en twee begeleiders en vier kinderen en uit ‘’Haven’’ een andere tehuis waar ze ook volwassenen van lager niveau hebben kwamen ook twee begeleidsters. Ook waren er vandaag wederom stafleden van Amor Village aanwezig.
Het thema vangisteren en vandaag was zintuigelijke stumulering, en we hadden erg ons best gedaan om uit te leggen dat dat het meest interesant is voor mensen die werken met kinderen die op een niveau functioneren van 0-2 jaar. Om iedereen in de gelegenheid te stellen om te komen (terwijl het werk met de kinderen gewoon doorgaat) geven we alle workshops twee keer, zodat de staff kan wisselen.
We hadden zowel foto’s als filmmateriaal van kinderen uit Holland en van kinderen van hier, in de powerpoint hadden we foto’s van vorige jaren (speciaal op memorystick voor dat doel meegenomen) en van afgelopen week gestopt.
We wilden om 9 uur beginnen, maar toen was er een bezoeker aanwezig. De rest druppelde tussen 9
negen en tien binnen. De vreselijk krakende deur stoorde einigzinds. Josephine pakte echter steeds de draad van haar verhaal weer op! De deuropo slot doen bleek ook geen optie, telkens liepen er mensen in en uit, gingen bellen, het begon zeer onrustig.
Josephine en ik waren alleen nog maar verbaast toen er een non in vol ornaat binnenkwam met een schattig kindje met anderhald\ve arm. De non was nauwelijks gesetteld of ze verliet de ruimte weer, om vlak daarna terug te komen met een begeleidster en een ernstig verstandelijk gehandicapt kind. Later begrepen we dat ze met een busje waren gekomen, vier kinderen, twee begeleiders en twee nonnen en dat ze en kleinschalig tehuis aan het opzetten zijn waar ze zowel gehandicapte kinderen als niet gehandicapte kinderen willen opnemen. Toen de non onze beelden in de powerpoint zag dacht ze: daar moet ook de begeleidster bij zijn, en ging haar halen. Tsja… die had de zorg voor een van de kinderen. Ze lieten ook trots hun ‘’CP’’child (Cerebral Palsy) zien! Uiteindelijk sloteen er dus twee nonnen. Twee begeleidsters en vier kinderen aan. Het spastische slechtziende knuletje van 4 zat op schoot, en dat leek mij nogal zwaar dus ik ging maar een zachte mat voor hem halen (die hadden we toch gekocht voor een andere jongen met ernstige epileptie die nu vaak op de harde vloer valt en twee enorme bulten op zijn voorhoofd heeft van alle aanvallen).
We hebben er een praktijkworkshop van gemaakt en het speelgoed waar we het over hadden, een soort rek met allerlei voelmaterialan er aan, meteen uitgeprobeert op het jongetje. Hij was een modelvoorbeeld, eerst weinig reactie later meer en daarna gericht. Iedereen genoot ervan en een van de begeleiders van een totaal andere doelgroep werd emotioneel toen ze zich realiseerde hoe enorm beperkt dit jongetje was. Voor sommige begeleiders was het misschien wel voor het eerst dat ze zo’n ernstig gehandicapt kind van dichtbij bekeken, want er waren ook begeleiders gekomen die met een andere doelgroep werkte.
Er waren ook nog drie andere kinderen die af en toe stoorde maar meestal prima voorbeelden gaven wat wij wilde vertellen. Eentje was blind en gooide speelgoed weg als vorm van spelen. Ik had net daarvoor uitgelegd dat speelgoed weggooien niet altijd betekent dat je het niet wilt hebben maar dat het een fase in de spelontwikkeling is. Dit kindje moest erg lachen om het geluid van het speeltje dat op de grond viel. Naarmate we het herhaalde hield ze het speeltje langer vast.
We deden diverse spelletjes waarbij er op muziek met materialen werd gespeeld die de meeste mensen in Nderland en hier hal helemaal niet zo voor de hand liggen, of waarmee we dingen deden die ze niet gewend waren, masseren met een bal, aaien met een plumeau, tappen met een autopoetswashand, en met een mooie dunne doek golven maken en elkaar inpakken. (Toen we de materialen kochten in de winkels ontsond ook een bijzondere situatie, er kwamen zo wie zo een hele groep winkelbedienden aan om ons van alles aan te smeren en ons te helpen met van alles en toen ze eenmaal doorhadden dat we eenautowasbedrijf wilden beginnen (want waar zou je anders de autowashanden en alle andere autopoetsspullen die wij kochten met allerlei leuke borsteltjes eraan, voor nodig hebben?! De medewerker van Amor voelde zich compleet ongemakkelijk toen we ook nog een stofzuigerslang wilden kopen en geen antwoord hadden op welke maat en welk type stofzuiger het ging omdat we er toch door gingen blazen….. Uiteindelik kocht ze zelf een aantal afvoerslangen van drogers voor ons die precies voor dat doel voldeden) )
Terug naar de workshop: De kinderen waren mooie praktijkvoorbeelden.Juist ook omdat ze gingen mopperen als het liedje klaar was en ophielden zodra het voorwerp uit zicht ws en er iets nieuws kwam.
Toen kwam het moment waarop we uit elkaar gingen in groepen om speelgoed op maat te maken. Een groep ging aan de slag met het maken van een sensopatisch spelprofiel van een kind, op een groot vel zijn interesse en mogelijkheden noteren, en daar aan koppelen welk material en welke acties voor hem geschikt zouden kunnen zijn. Een andere groep ging oefenen met blazen op de stofzuigerslang en een andere groep ging van kosteloos material en van special gekochte speeltjes een tastbord, een speelstandaard en rammels maken, Bijne alke groep begon met het uitzoeken van de gekochte speeltjes uit de bak. Ik legde uit dat het om de eigen sensorische ervaringen van een kind ging ging en dat een kind soms meer kan met een stukje plastic aan touwtje dan met een muziekspeeldoosje. Het gedrag van de begeleiders was wel begrijpelijk, alles wat je aan het rek hangt is dan ‘’van jou’’ dus kan je er maar het beste zo veel mogelijk en zo duur mogelijke spullen aan hangen. Ook was het lastig om te begrijpen dat de kinderen niet zelfkunnen spelen met het muziekdoosje, en wel met stukje kraakplastic! Toen ik de nonnen had uitgelegd dat ze het muziekdoosje evengoed wel mee mochten nemen voor het kind waarvan ze dachten dat dat het erg leuk zou vinden ging het beter en werd er meer aan de mogelijkheden van het kind waarvoor het rek was gedacht.
Bij het vragenrondje aan het eind wilde en van de nonnen graag een opmerking maken. Ze bedankte ons en vertelde dat ze heel veel had geleerd. Na afloop kregen alle deelnemenrs een certificaat.
Ook de 20 andere deelnemers gingen blij weer weg. En Josephine en ik waren moe maar voldaan.
De taak die ons nu nog wacht is te zorgen dat de mensen die met de kinderen werken makkelijk bij het special voor hemn samengestelde material en speelgoed kunnen. Het plan is het in het kantoor te bewaren (bewaken)…. Maar ja, hoe ga je het dan halen als je als begeleider allen staat met vier gehandicapte kinderen in je kielzog… ik denk niet dat dat een goed idee is….
Er liggen nog uitdagingen genoeg!