See you later alligator!

Magandang hapon ho!
Vrijdagmiddag aangekomen in Lubao, ongeveer vier uur rijden van manila (met alle files meegerekend, lijkt net Nederland wat dat betreft). Samen met Rian , dietiste, zijn we weer afgereisd naar de Filipijnen om een vervolg te geven aan deskundigheidsbevordering aan begeleiding van verschillende weeshuizen die werken met kinderen met een verstandelijke beperking. Rian blijft een week in Lubao om voedingsadviezen te geven aan de begeleiding voor de ernstig meervoudig gehandicapte kinderen die ondergewicht hebben en gaat kijken of haar voedingsadvies van vorig jaar is aangeslagen. Ik blijf tot morgen in Lubao om me bezig te houden met sensorische stimulatie , waaronder muziekactiviteiten binnen het dagprogramma van de kinderen met een ernstige verstandelijke beperking en sensorische stimulatie uitbouwen naar de buiten toe, waar deze kinderen weinig komen. Dan ga ik naar Tarlac om daar voor de komende 10 dagen te werken met de begeleidsters van de meisjes/vrouwen met een verstandelijke beperking van “the Home for Girls”. Vorig jaar heb ik daar een week een training zelfvertrouwen gegeven voor de niet verstandelijk gehandicapte meisjes. Ik zal nog wel een ochtend met de begeleidsters evalueren hoe zij de training hebben voortgezet en hoe het nu gaat met hen.
Het is hier gemiddeld 36 graden, vochtig en wat wij hier vooral horen zijn de vogels, ganzen, wat huilende baby’s. De kokkin verwent ons vreselijk met vis, patat, noedels ,garnalen en rijst als ontbijt. Het gekke is dat ik er in Nederland niet aan zou moeten denken, maar hier vind ik het heerlijk(zeker met een jetlag) . Verder is het hier uitgestorven, want het is verkiezingsdag. Vandaag helpen we vooral mee met de begeleidster die er wel is (de rest is aan het stemmen) . Alles ligt dan ook stil hier in het land en de drankwinkels zijn al een paar dagen gesloten …De afgelopen twee dagen kon ik goed aan de slag op de “orange House” waar de kinderen wonen. Als eerste valt mij op dat de kinderen er (over het algemeen, 1 kind had flinke koorts)tevreden uit zien en een leuk contact hebben met de begeleiders. Zowieso lachen de kinderen gemiddeld meer dan bij ons (zit ook in deze cultuur).
Vorig jaar hebben Quinten en ik workshops gegeven over sensorische stimulatie. Ik zag dat ze bij een aantal bedden touwtjes hadden gespannen met materiaal waar flink mee gespeeld werd (het bewijs was ook dat het materiaal er ook al lekker versleten uit zag) . Dit was ook een van onze adviezen om hen verschillende materialen aan te bieden die ze zelf konden gaan ontdekken. Wat me verbaasde is dat alleen vier van de 10 kinderen iets om naar te kijken/luisteren(muziekmobiel) of voelen hadden en dit leek ook een willekeurige keuze. Toen ik samen begeleidsters ging kijken wat er in de andere bedden opgehangen kon worden en we dit ook in de praktijk brachten, kwamen een aantal kinderen tot leven tot schaterlachen aan toe en werd er inventief met het aanbod omgegaan, zoals een spastische jongen die ontdekte dat hij vooral met zijn voeten het materiaal kon aanraken en er alles aan deed om dit te doen. Vooral door het samen te doen zien de begeleiders dat het aansluit bij het niveau van het kind en dat de kinderen plezier hebben. Ik zag dat begeleidsters enthousiast waren doordat de kinderen er zoveel plezier in hadden.
Een dochter van een college had veel kraakdoekjes en badstoffen “konijnen” met een belletje gemaakt die een groot success bleken bij de kinderen! Iedereen heeft er nu een en de meesten hebben we aan de touwtjes gehangen, omdat de begeleiders de neighing hebben als het speelgoed weer op te ruimen, zodat het niet kapot gaat en er daardoor nauwelijks mee wordt gespeeld.
Helaas waren onze activiteitenrekken waaronder kinderen kunnen liggen en spelen gesneuveld. Ik vond ze toevallig terug in een opslagruimte. Ik ga nog kijken of zij iemand deze kunnen laten maken.
Nog een leuke gebeurtenis: er zijn twee nieuwe meisjes van wat hoger niveau en van een jaar of drie in het orange House die kunnen lopen en zich zeer rap ontwikkelen. Alle kinderen krijgen daar eten letterlijk met de paplepel gevoerd. Toen ik de begeleidster en Rian aan het helpen was met eten geven, vroeg ik me af waarom een van de meisjes in een speciale voedinsgsstoel met de lepel werd gevoerd. Dus gaf ik haar de lepel en zij liet niet meer los! Ze werd zo enthousiast dat ze zelfs na het eten de lepel niet meer wilde loslaten! Dus hadden we haar na het eten een speelgoedbakje met een lepel gegeven, waarmee ze in haar spel verder at. Nu krijgt ze sinds vandaag eten in een kinderstoel en ze eet nu (bijna) helemaal zelfstandig! Echt geweldig, omdat ze e r zelf ook zo glunderend bij kijkt!
Ik ben afgelopen twee dagen om 5.30 opgestaan om voor de hitte met de kinderen te gaan wandelen in kinderwagens. Dat gaat nu door twee kinderwagens tegelijkertijd naast elkaar te duwen waar de voedingsstoelen in zijn gezet. Nu zijn de groepjes wat groter, omdat ere en begeleider meewandelt om te zien wat we onderweg kunnen doen. Elk groepje wandelt ongeveer 10 tot 15 minuten en dan zijn ze ook al moe van al de indrukken. Dit doet de begeleiding nu nauwelijks en waren enthousiast over het resultaat van het “ therapeutic strolling”(als iets methodisch gaat, noemen ze het hier al therapeutisch) waarbij 1 groepje vooral veel beleeft aan al de kuilen in de weg (the bumping group)en de ander vooral aan het ervaren is door aan planten te voelen en aan bloemen te ruiken en vogels te horen. Ik heb een plan hierop gemaakt voor welke manier van wandelen bij welk kind past. Ook voor een autistisch meisje wat te doen om de wandeling voorspelbaar te maken. Van het sponsorgeld wil ik een tweeling kinderwagen kopen waardoor het wandelen wat makkelijker wordt. Een andere gebeurtenis waar wij Nederlanders wat minder bij stil staan: tijdens het bedenken van de route voor de verschillende groepjes bedachten Rian en ik dat het wel zeer comfortabel zou zijn om in de wandelroute “onder de mangoboom zitten” meet te nemen: dat ziet er ook zo romantisch uit die plek! De begeleider keek bij dit voorstel heel bedenkelijk en toen ik verder door vroeg zei hij dat er regelmatig uit die boom slangen vallen en dat er alligators rondlopen daar in dat mooie wilde stukje van het terrain! Oeps, daar sta ik als kaaskop toch wat minder bij stil .
Morgen dus naar tarlac, wordt vervolgd….