De eerste dagen op de Filippijnen

30 graden, vochtig, gekko's die een moeilijk te omschrijven geluid maken, een warm briesje.. Ik zoek tijdens onze eerste siesta hier op het RSCC te Lubao een plekje in de schaduw. Gek hoe snel we gewend zijn hier! na een lange reis van bijna 22 uur in totaal komen we aan in het weeshuis. Doodstil is het, want alle kinderen slapen Dat is ook wat wij doen, want Quinten en ik hebben bieden een nacht overgeslagen. Om 15.00 horen we baby's op de nursery huilen en vinden het zelf ook tijd om op te staan. Als eerste horen we dat de 5-jarige Precious aan hoogstwaarschijnlijk diarree. Mijn herinnering aan precious van 3,5 jaar geleden is een zeer ernstig verstandelijk gehandicapt meisje met mooie zwarte lokken en grote, vaak lachende ogen. We vragen wanneer ze wordt begraven. Ze blijktal te zijn begraven wat hier zeer normaal is in deze hitte. We maken opnieuw kennis met de andere ernstig verstandelijk gehandicapte kinderen waarvan er 11 in het orange house wonen, een prachtig licht huis, gebouwd door sponsors uit nederland, maar ook erg nederlands is: overal ramen zonder gordijnen.het leven gaat hier door. Duidelijk wordt het weer met hoeveel toewijding de kinderen hier worden verzorgd. veel begekleiding die we nog kennen van 3,5 jaar terug werken er nog. We hebben niet het gevoel dat het al zo lang terug is. S'avonds bezoeken we de nursery, de zaal waar de baby's (de meesten zonder verstandlijke beperking, maar sommigen wel duidelijk niet goed gehecht) slapen. De hele zaal ligt vol met bab's, momenteel 20 in totaal, die allemaal om aandacht vragen. iets dat in nederland minder gewenst zou zijn; hier is elke aanraking zeer gewaardeerd. Het is zelfs zo erg, dat als een kind van rond de 1 wordt opgepakt, een kind van 1,5 het andere kind probeert te slaan. we slapen als een blok, al schrik ik me een hoedje als bij het naar de wc gaan 2 kikkers even hard schrikken en tegen me op springen. Wel hele mooie gele tropische, maar daar heb ik op dat moment geen oog voor. verder zijn er nog wat katten voor de deur, wachtend op eten en hebben we op onze kamer bezoek van gekko's. Vanochtend maken we een ochtendritueel mee waarbij al de staff zich heeft verzameld voor het gebouw. De vlag wordt gehesen, er wordt gebeden en het volkslied wordt gezongen. Ook wij worden welkom geheten. daarna spreken we het plen door van onze werkzaamheden de komende 2 weken met het hoofd van de RSCC, spelen we met de ernstige verstandelijk gehandicapte kinderen en gevn voorbeelden van spel en contact, zowel groepsgericht als individueel. Groepsgericht is de grote oefenbal die we hebben meegenomen een succes. We leggen deze midden in de kring, waar de kinderen op de speciale aangepaste stoeltjes om heen zitten. Ze kunnen zo de bal aanraken met voeten en er ontstaat een pril begin van actie-reactie, doordat de grote bal tegen de voeten rolt van een andere kind die daar weer met zijn voeten op reageert. ook ontstaat erveel aandacht bij het bespelen van de stofzuigerslang (didgeridoo), waar een van de blinde jongens voor het eerst contact maakt door op schoot te zitten waar hij eigenlijk veel te groot voor is en de stofzuigerslang tegen zich aan te leggen.Ook blijkt een zeer belangrijk onderdeel de invulling van het dagprogramma van de kinderen te zijn, als de staff bezig is met de verzorging van de andere kinderen. een activity-bord lijkt wonderen te doen voor de "lopers" die Zich tijdens deze momenten ion de speelbox verveelden en daardoor of sliepen of elkaar het leven zuur maakten. Quinten vervolgt het verhaal later, we vertrekken nu naar Tarlac, het weeshuis waar we de komende twee weken zullen verblijven.
Groetjes van Quint en Josephine