Home for girls en Amor

29 mei
Gisteren aangekomen in Amor Village in Tarlac samen met Quinten. Rian is in Lubao gebleven. We worden verwelkomd door een groep rennende jongens en meisjes die erg blij zijn ons weer te zien, net zoals de staff. Bij het eerste bezoek aan de CP afdeling (Cerebral Parese, zoals zij het noemen, maar wat wij ernstg verstandelijk beperkt zouden noemen) zie ik dat ze wat wij vorig jaar hebben gedaan, goed hebben opgepikt: Ze hebben knuffels en ander sensospatisch materiaal aan het plafond hangen met een elastiek, waar de kinderen goed bij kunnen en mee kunnen spelen als ze niet kunnen slapen. In Lubao hangen nog steeds heel veel knuffels zowel op de babyafdeling als bij de ernstig verstandelijk beperkten op kijkhoogte. Verder zijn er nauwelijks knuffels of materialen gedurende een langere tijd binnen handbereik. Gelukkig hier wel. Hier hebben ze ook de voelborden flink in gebruik en hangt er alleen nog zelfgemaakt speelgoed aan of voelmateriaal zoals borstels en plastic. Ze vertelde er wel bij dat het uit nood geboren was, omdat de andere materialen door veelgebruik kwijt of kapot waren gegaan. De reden van vervanging was iets anders dan we ze hadden geleerd, maar het resultaat is er!
Verder worden we door de gehandicapte kinderen behandeld als koning en koningin, iedereen zwaait en wil met je knuffelen……
De workshopdag over sensorische stimulatie, een follow up, is weer geweldig! Wel 16 staff is aanwezig zowel van Lubao als van Amor. Leuke beelden kunnen we al door filmpjes die we daar opnemen gebruiken als voorbeeld wat nieuwe mogelijkheden zijn binnen de sensorische stimulatie. Ook de manier van aanbieden komt aan bod. En daar hoort ook een voorbeeldfoto bij van de slaapzaal in Lubao met de “ kijkknuffels” en die van in Amor. Zonder er over te oordelen vragen we welke zintuigen bij beide foto’s worden gestimuleerd. Het kwartje viel en nu hopen dat ze er iets mee gaan doen! Morgen naar Tarlac City naar the Home for Girls. Quinten blijft in Amor en dan zijn we alledrie op een verschillende plek. Ik zal in een hotel verblijven, omdat the Home for Girls vreesden dat hun faciliteiten niet voldoende waren….
30 mei
Tijdens de laatste minuten van de eerste dag werken met de 13 meisjes en 4 staff uit the Home for girls stroomt de regen met bakken uit de hemel. We aanschouwen de lichtshows, het gedonder en het gekletter van de regen in de ruimte die open is van de zijkanten. Net heb ik de laatste oefening met hen afgerond . Alle kinderen die meedoen aan de cursus zelfvertrouwen waarvoor we acht keer bijeenkomen de komende dagen hebben een map gekregen zitten op de primary school of middelbare school, zijn niet verstandelijk beperkt, maar hebben wel veel meegemaakt. Zij hebben net een uur lang getekend en geplakt met de vraag van wat er allemaal bij jou hoort . De mappen met gekleurde blaadjes die ieder heeft gekregen, zijn van het gesponsorde geld. Ik moet wel even slikken wanneer ik zie dat een paar kinderen een ideale reclamefamilie hebben uitgeknipt of hebben opgeschreven “ family”.
Als ik even later in de head social work kantoor zit om een van de vele maaltijden van de dag te proeven, hoor ik lawaai buiten en worden er twee kinderen gebracht. Het blijkt later dat het twee kinderen zijn, die op de straat zijn gevonden en net een week in the Home for Girls waren geplaatst, doordat ze zwierven op straat en niet wilde vertellen waar ze vandaan kwamen. Ze zijn over het hek geklommen en weer teruggebracht. Hun ouders zijn gevonden, maar er is daar veel aan de hand. Dat blijkt wel aan het ene meisje die een kale plek op haar hoofd heft, waarvan ze vertelt dat haar vader dat heft gedaan, zodat ze niet meer wegloopt, omdat zee r niet meer uitziet… erg… Ze brengen hen toch terug naar de ouders met zware begeleiding erop.

Een indrukwekkende dag die eindigt in een nogal duister hotel zo op het eerste gezicht(misschien ook wel door de regen). Het appartement is kaal, leeg,heel groot en donker heeft niets in de keuken en zit alleen vol muggen. Vanochtend, 1 juni mijn spullen gepakt na een zeer onrustige nacht en gevraagd om een kleinere kamer op de tweede verdieping.Wat ben ik nu blij met mijn assertiviteit. Oh, heerlijk dat ik nu een buitenruimte heb, de galerij waar ik nu met een laptopje zit te typen, zonder dat mijn voeten nat worden van de plassen water die voor mijn vorige appartement zich had verzameld en een plek waar ook licht is.
Vandaag weer twee sessies gewerkt met de meisjes . Ik kom om 815 aan ,met de trycicle gebracht. De kinderen zitten allemaal al klaar om deel te nemen aan de workshop, terwijl we pas om 9.00 starten, erg enthousiast.Het thema vandaag is empowerment. De muzikale en drama-oefeningen worden goed opgepakt en tot slot mag iedereen zijn map mee naar hun slaapzaal(wat daar ongewoon is), om na te kunnen genieten van de complimenten die ze via post its door iedereen op hun rug hebben geplakt gekregen en daarna in hun map hebben geplakt.
Vandaag voor het eerst door de wijk gelopen naar een groot Amerikaans achtig winkelcentrum. Het is niet heel normaal hier dat een blanke vrouw hier alleen door de straten loopt. Tarlac staat niet eens benoemd in de Lonely planet, wordt niet door toeristen bezocht, dat werd wel duidelijk. Vooral zelfverzekerd doorgelopen, maar alerter dan net ben ik nog niet geweest deze weken!Wel gezorgd dat ik voor het donker(18.30 al) weer thuis was. Weer een tegenstelling: naast dat gigagebouw van een winkelcentrum(SM), een krottenwijk met modderige straatjes en golfplaten daken…
Morgenochtend weer aan de slag met de meiden in de ochtend en daarna terug naar het hotel voor een weekendje met Rian en Quint, erg veel zin in!