o o Banauwe!

Wakker wordend met de geluiden van hanen en varkens kijk ik uit mijn raam: wat een bijzonder landschap: heel groen, laag hangende mist en overal om je heen rijstterrasen.Onwerkelijk dat we hier nu zijn, dus ik probeer he maar goed in me op te nemen. Twee dagen geleden een lange vermoeiende reis gehad van 12 uur richting noorden. we hadden wat pech in het vinden het juiste transport. We kwamen na een uur reizen(5 uur in de ochtend vertrokken) en een uur wachten aan in een dorpje, waar ons werd verteld door tricyclrijders dat we naar een ander dorp moesten gaan om de directe bus naar Banauwe te nemen. Na drie uur daar te hebben gewacht en ook steeds maar vragend of we goed stonden (iedereen knikte steeds en riepen, o o Banauwe) waardoor we dachten dat we gewoon geduld moesten hebben. IN de tussentijd was er genoeg te zien, dus we vonden het wel best.Na drie uur konden ze ons vertellen dat er geen bus meer kwam, maar begrijpen we deden we het niet. Toen een bus genomen die naar het noorden ging (een bus die overal stopte met veel veevervoer zoals kippen, hanen)en die na een half weer stopte op de plek waar we de ochtend begonnen waren! Nou ja, druk maken hierover heeft geen zin, dus hebben we vooral genoten van het voorbijgaande landschap en het contact in de bus.Gelukkig waren met de vrijwiliiger van Amor, Carmen, die wist waar we eruit moesten, waar een andere Amerikaanse vrijwiligger ons opwachtte. De laatste drie uur met Jeepneys gereisd, zij op het dak, wij na deze vermoeiende reis binnen in de bus, want het regende, zoals altijd in die streek. De dag daarop een zeer spectaculaire tocht gemaakt naar Batad, een dorp dat nog niet bereikbaar is met de auto, dat dat nog bestaat. Nu wel de reis ernaar toe op het dak van de Jeepney en maar bidden dat ie niet wegslipte in de modder het ravijn in, maar we hadden een goede chauffeur.Ondeweg nog wel mensen opgepikt uit een andere jeepney die het niet had gered in de modder en niet meer verder kon.Vanuit het punt dat het per auto niet meer bereikbaar was zijn we een half uur naar beneden gelopen het paradij is en want langzaamaan zagen we waar we terecht kwamen: echt alsof je de middeleeuwen inloopt! Spelende kinderen met fietsen met houten wielen,het land dat wordt omgespit mbv buffel en overal zwaaiende kinderen. We dachten da we nu het zwaarste van de tocht hadden gehad, maar vanuit daar konden we de waterval niet missen naturlijk.Door de rijstvelden afgedaald naar de waterval (400 traptreden!) en weer in een sprookje beland! Zeer vermoeid een duik genomen in de waterval en op naar boven. Dit was zo zwaar dat ik soms dacht dat we maar beter konden blijven in Batad, we waren doorweekt van de regen en de paden werden kleine riviertjes. Toch doorgezet en daarna nogmaals de weg naar boven waar ons boven nog 500 treden stonden te wachten, die ik eigenlijk was vergeten doordat we ze op de heenweg naar beneden hadden gehuppeld, nog helemaal energiek en niet wetend wat er verder nog kwam! Poeh, heel veel spierpijn nu, maar we hadden dit niet mogen missen!Vandaag uitrusten en vanavond de nachtbus naar Manila en dan...? Waarschijnlijk puerto Galera..... Liefs