De eerste dagen als een warme deken
Door: Josephine
Blijf op de hoogte en volg Josephine
28 Mei 2012 | Filipijnen, Lubao
Mijn eerste mail hier:
Langzamerhand wennen we aan heerlijke warme deken, oftewel het tropisch klimaat dat me al half verdoofd en me terecht mijn tempo doet verlangzamen. Ik zal het schrijven van mij en Quinten afwisselen voor een compleet verhaal tot nu toe:
Zaterdagmiddag komen we aan in Lubao, op het RSCC, het weeshuis met een groep metkinderen met een ernstige verstandelijke beperking.
Hier wonen 81 kinderen waarvan 11 ernstig gehandicapt. De kinderen hier zijn 0-7 jaar oud. Als ze 7 zijn gaan ze naar een ander tehuis.
Een uitzondering hierop vormen de ‘’special needs’’ zoals de gehandicapten hier genoemd worden. Sommige van hen zijn al 12, maar ze hebben het ontwikkelingsniveau van een baby, en helaas het postuur grotendeels ook. Een magere 12 jarige knul paste prima in het ‘’ Jong Oranje’’ rompertje maat 86/92 dat ik voor hem had meegenomen. Wij zijn ook erg blij dat dietiste Rian mee is om naar de voeding van de kinderen te kijken!
Na een reis van in totaal 17 uur zonder geslapen te hebben zijn we blij dat hier de siesta bestaat en we ons gelijk kunnen aanpassen in dit ritme . We worden hier warm onthaald . Allereerst een ongelofelijke kok: elke dag veel te veel eten: gefrituurde visjes, heerlijke groentes en rijst, aardappelkroketjes. En worst met rijst, mango, ananas en omelet als ontbijt . Omdat we voortdurend eten, geen last van jetlag gehad
Zaterdag zijn we nadat we een beetje bij waren gekomen van even bij de baby-afdeling gaan kijken, ook daar lag een ernstig gehandicapt kindje met voedingsproblemen. Daarna zijn we naar ‘’’The Orange House’’ de door Nederlanders gesponsorde afdeling voor de gehandicapte kinderen gegaan (vandaar de naam).
De staf en de kinderen zijn blij om ons terug te zien. De kinderen lagen net in bed, dus we hebben alleen even gezien dat er weer een nieuw meisje bij was gekomen.
Zondag zijn we wat langer naar het Orange House gegaan. Het nieuwe meisje is blind, vertellen ze ons. We observeren en knuffelen de kinderen en stellen Rian voor een de staff. We bieden de kinderen wat material aanen kijken water zo al nog in gebruik is van de vorige keer. Dat blijkt best veel te zijn. Ik vraag of het meisje ook een speelboog (een soort reuzen baby-gym met allerlei tastmateriaal) aangeboden krijgt. De medewerker zegt: ‘’Nee, want ze is blind’’’. Ik leg uit dat dan juist het gebruik van haar andere zintuigen gestimuleerd kan worden en biedt het meisje een speelboog aan waar ze onmiddelijk mee begint te spelen! Een mooi praktijkvoorbeeld dat we woensdag in onze workshop kunnen gebruiken!
Dan gaat Quint alle huisjes langs om te inventariseren wie er wonen en of er nog meer gehandicapte kinderen zijn. Alle kinderen boven de 7 blijken verhuist, dus ook de twee licht verstandelijk gehandicapte jongetjes waar ik me op wilde richten.
In een van de huizen woont wel een jongetje met autisme, omdat het nu vakantie is is het lastig een goed beeld van de dagelijkse gang van zaken te hebben, maar als het geen vakantie is gaan de kinderen van 4 en 5 dagelijks een dagdeel naar de daycare waar een teacher werkt die pre schoolse vaardigheden met hen oefent en waar ze spelen. De daycare was vorig jaar nog ingericht al seen kleuterklasje, Toen we er nu kwamen waren er geen tafels en stoeltjes meer op maat en stonden een paar van die computerspellen zoals je ze in speelhallen aantreft…de leerkracht was vertrokken naar een andere baan en het hoofd was op zoek naar een nleuwe leerkracht.Ik bend us benieuwd of de kinderen werkelijk naar een soort kleuterschoolklas gaan.
Op een doof-stomme peuter en een paar kinderen met een schisis na (cleft lip) en een jongen met een fysieke handicap behorend bij een syndroom zijn de kinderen verder niet gehandicapt.
Zondagmiddag rusten we even in de schaduw van een mangoboom. Een heerlijk gevoel en ook gek om zo hier aan de andere kant van de wereld te zitten. Het is erg gezellig met Quint en Rian en we kunnen het met Rian goed vinden.
Zondagmiddag gaan we naar de speeltuin op het terrein met de kinderen uit huisje 9. Hier wonen 16 kinderen van 4-7 jaar. Ze spelen erg leuk in de speeltuin,k je kan zien dat ze het gewend zijn zo te spelen, de sociale vaardigheden zien er allemaal prima uit. Helaas zijn de speeltoestellen nieta\ allemaal even veilig meer., In een glijbaan zit een groot gat en aan een rek hangen touwlussen die wij maar gevaarlijk vinden. Geen idée hoe duur zo’n glijbaan is, eerst maar eens kijken hoe ver we komen met ons ruime sponsorgeld voor de dingen die we zelf al gepland hadden. Alle kinderen willen wel graag de aandacht van ons en al gauw heb ik 10 kinderen om mijn hals hangen die op een schommelboot hard in een ritme in het engels aan het tellen zijn, heel gezellig !
Quinten spreekt Mami, de wasvrouw die hier al jaren werkt. Hij heft haar in ieder geval 7 jaar geleden ook gezien, maar ze werkt er veel langer., Ze begin tom 6 uur ‘s morgens en werkt door tot 22:00 ‘s avonds. 5 dagen achter elkaar, ze slaapt dan in een woning op het terrain waar al het personeel is dat vrij is en te ver weg woont om naar huis te gaan. Daarna gaat ze twee dagen naar huis, anderhalf uur reizen met het openbaar vervoer. Omdat er geen grote jongens meer wonen die ook kunnen helpen met water pompen en wassen doet ze nu alles zelf, de was van 81 grotendeels niet zindeljke kinderen. Rijen van vele meters wapperende was hangen bij de wasruimte. Papieren luiers worden alleen in het Orange house gebruikt. Ze vertelde me dat de droger stuk was en dat opzag tegen het regenseizoendat deze maand begint. Dat de wasmachine het nog doet lijkt mij een wonder, knopppen zijn er afgebroken ,de deksel ontbreekt en aan en uit etten doen ze door de strom era an of af te doen.
Als ik vraag of er nog wensen zijn wil ze graag 6 plastic wasmandenen en metalen tobbe. De plastic tobbe die we vorige keer gekocht hebben laat ze me zien, total versleten. Die laatse dingen kunnen zeker van het sponsorgeld betaald wordne, maar of we genoeg hebben voor grote dingen en waar dan de prioriteiten liggen is nog niet goed te overzien.
‘s avonds doen we een activiteit in het Orange House. Het personeel zijn enthousiast, maar ze zijn ook verlegen. Ook wordt duidelijk dat de zintuigelijke activiteiten die we in de groep hebben uitgevoerd nog maar weinig worden gedaan. Toch is de staff erg enthousiast en een stafflid blijft zelfs in zijn vrijd tijd om er nog wat van mee t pikken.
We bieden zintuigstimulerende spelletjes aan. We zetten de kinderen binnen in een kring en zingen voor de kinderen een individueel namenliedje waar ze echt leuk op reageren, we laten de kinderen met hun voetjes in een bak vol balletjes voelen, we zingen over de zee en wapperen met een enorme parachute doek , we blazen voor iedereen bellen en zingen ee canon om rustig af te sluiten. De kinderen reageren goed en zijn na 20 minuten dwars af! Dat heeft te maken met hun niveau maar ook met dat ze het niet gewend zijn. De collegea geven aan d at ze de liedjes niet kunnen onthouden, wij geven aan dat ze beter liedjes in het Tagalog kunnen gebruiken bij hun activiteiten. We spreken af dat we morgen ochtend weer komen, en dat zij dan gaan zingen.
Overdag is het zwembad schoongemaakt omdat we morgen met de kinderen gaan zwemmen. ‘s avonds worden we gevraagd om met de staff te gaan zwemmen, dat doen we , heerlijk in het warme water onder de sterren dobberen! was dus geen verlichting, helemaal donker) met personeel die spookverhalen vertelde van kinderen die in spookgedaantes hier rondwaarden en door meerde mensen waren gezien
Verder hebben wij hebben een huisgenoot in onze kamer, genaamd Zaza, de kakkerlak. Zaza heft Quinten al belaagd van achteren. Tijdens de jacht op Zaza, rende hij gisteren onze kamer binnen en verstopte zich in de gootsteen… Dit jaar geen kikkers die me achtervolgen ne die in prinsen zouden moeten veranderen, zoals vorig jaar. Vannacht werd ik wakker en zag een grote zwarte schadus bij de voeten van Rian zitten…Inderdaad onze vriend was weer terug en samen met Quint gingen we op Zazajacht. Gevangen en buiten gezet kwamen we zijn vriendjes Laza en Gaza tegen, wat zijn ze snel!
Morgen naar Tarlac, wordt vervolgd!
Een mooie afsluiting van een eerste volle dag.
.
Langzamerhand wennen we aan heerlijke warme deken, oftewel het tropisch klimaat dat me al half verdoofd en me terecht mijn tempo doet verlangzamen. Ik zal het schrijven van mij en Quinten afwisselen voor een compleet verhaal tot nu toe:
Zaterdagmiddag komen we aan in Lubao, op het RSCC, het weeshuis met een groep metkinderen met een ernstige verstandelijke beperking.
Hier wonen 81 kinderen waarvan 11 ernstig gehandicapt. De kinderen hier zijn 0-7 jaar oud. Als ze 7 zijn gaan ze naar een ander tehuis.
Een uitzondering hierop vormen de ‘’special needs’’ zoals de gehandicapten hier genoemd worden. Sommige van hen zijn al 12, maar ze hebben het ontwikkelingsniveau van een baby, en helaas het postuur grotendeels ook. Een magere 12 jarige knul paste prima in het ‘’ Jong Oranje’’ rompertje maat 86/92 dat ik voor hem had meegenomen. Wij zijn ook erg blij dat dietiste Rian mee is om naar de voeding van de kinderen te kijken!
Na een reis van in totaal 17 uur zonder geslapen te hebben zijn we blij dat hier de siesta bestaat en we ons gelijk kunnen aanpassen in dit ritme . We worden hier warm onthaald . Allereerst een ongelofelijke kok: elke dag veel te veel eten: gefrituurde visjes, heerlijke groentes en rijst, aardappelkroketjes. En worst met rijst, mango, ananas en omelet als ontbijt . Omdat we voortdurend eten, geen last van jetlag gehad
Zaterdag zijn we nadat we een beetje bij waren gekomen van even bij de baby-afdeling gaan kijken, ook daar lag een ernstig gehandicapt kindje met voedingsproblemen. Daarna zijn we naar ‘’’The Orange House’’ de door Nederlanders gesponsorde afdeling voor de gehandicapte kinderen gegaan (vandaar de naam).
De staf en de kinderen zijn blij om ons terug te zien. De kinderen lagen net in bed, dus we hebben alleen even gezien dat er weer een nieuw meisje bij was gekomen.
Zondag zijn we wat langer naar het Orange House gegaan. Het nieuwe meisje is blind, vertellen ze ons. We observeren en knuffelen de kinderen en stellen Rian voor een de staff. We bieden de kinderen wat material aanen kijken water zo al nog in gebruik is van de vorige keer. Dat blijkt best veel te zijn. Ik vraag of het meisje ook een speelboog (een soort reuzen baby-gym met allerlei tastmateriaal) aangeboden krijgt. De medewerker zegt: ‘’Nee, want ze is blind’’’. Ik leg uit dat dan juist het gebruik van haar andere zintuigen gestimuleerd kan worden en biedt het meisje een speelboog aan waar ze onmiddelijk mee begint te spelen! Een mooi praktijkvoorbeeld dat we woensdag in onze workshop kunnen gebruiken!
Dan gaat Quint alle huisjes langs om te inventariseren wie er wonen en of er nog meer gehandicapte kinderen zijn. Alle kinderen boven de 7 blijken verhuist, dus ook de twee licht verstandelijk gehandicapte jongetjes waar ik me op wilde richten.
In een van de huizen woont wel een jongetje met autisme, omdat het nu vakantie is is het lastig een goed beeld van de dagelijkse gang van zaken te hebben, maar als het geen vakantie is gaan de kinderen van 4 en 5 dagelijks een dagdeel naar de daycare waar een teacher werkt die pre schoolse vaardigheden met hen oefent en waar ze spelen. De daycare was vorig jaar nog ingericht al seen kleuterklasje, Toen we er nu kwamen waren er geen tafels en stoeltjes meer op maat en stonden een paar van die computerspellen zoals je ze in speelhallen aantreft…de leerkracht was vertrokken naar een andere baan en het hoofd was op zoek naar een nleuwe leerkracht.Ik bend us benieuwd of de kinderen werkelijk naar een soort kleuterschoolklas gaan.
Op een doof-stomme peuter en een paar kinderen met een schisis na (cleft lip) en een jongen met een fysieke handicap behorend bij een syndroom zijn de kinderen verder niet gehandicapt.
Zondagmiddag rusten we even in de schaduw van een mangoboom. Een heerlijk gevoel en ook gek om zo hier aan de andere kant van de wereld te zitten. Het is erg gezellig met Quint en Rian en we kunnen het met Rian goed vinden.
Zondagmiddag gaan we naar de speeltuin op het terrein met de kinderen uit huisje 9. Hier wonen 16 kinderen van 4-7 jaar. Ze spelen erg leuk in de speeltuin,k je kan zien dat ze het gewend zijn zo te spelen, de sociale vaardigheden zien er allemaal prima uit. Helaas zijn de speeltoestellen nieta\ allemaal even veilig meer., In een glijbaan zit een groot gat en aan een rek hangen touwlussen die wij maar gevaarlijk vinden. Geen idée hoe duur zo’n glijbaan is, eerst maar eens kijken hoe ver we komen met ons ruime sponsorgeld voor de dingen die we zelf al gepland hadden. Alle kinderen willen wel graag de aandacht van ons en al gauw heb ik 10 kinderen om mijn hals hangen die op een schommelboot hard in een ritme in het engels aan het tellen zijn, heel gezellig !
Quinten spreekt Mami, de wasvrouw die hier al jaren werkt. Hij heft haar in ieder geval 7 jaar geleden ook gezien, maar ze werkt er veel langer., Ze begin tom 6 uur ‘s morgens en werkt door tot 22:00 ‘s avonds. 5 dagen achter elkaar, ze slaapt dan in een woning op het terrain waar al het personeel is dat vrij is en te ver weg woont om naar huis te gaan. Daarna gaat ze twee dagen naar huis, anderhalf uur reizen met het openbaar vervoer. Omdat er geen grote jongens meer wonen die ook kunnen helpen met water pompen en wassen doet ze nu alles zelf, de was van 81 grotendeels niet zindeljke kinderen. Rijen van vele meters wapperende was hangen bij de wasruimte. Papieren luiers worden alleen in het Orange house gebruikt. Ze vertelde me dat de droger stuk was en dat opzag tegen het regenseizoendat deze maand begint. Dat de wasmachine het nog doet lijkt mij een wonder, knopppen zijn er afgebroken ,de deksel ontbreekt en aan en uit etten doen ze door de strom era an of af te doen.
Als ik vraag of er nog wensen zijn wil ze graag 6 plastic wasmandenen en metalen tobbe. De plastic tobbe die we vorige keer gekocht hebben laat ze me zien, total versleten. Die laatse dingen kunnen zeker van het sponsorgeld betaald wordne, maar of we genoeg hebben voor grote dingen en waar dan de prioriteiten liggen is nog niet goed te overzien.
‘s avonds doen we een activiteit in het Orange House. Het personeel zijn enthousiast, maar ze zijn ook verlegen. Ook wordt duidelijk dat de zintuigelijke activiteiten die we in de groep hebben uitgevoerd nog maar weinig worden gedaan. Toch is de staff erg enthousiast en een stafflid blijft zelfs in zijn vrijd tijd om er nog wat van mee t pikken.
We bieden zintuigstimulerende spelletjes aan. We zetten de kinderen binnen in een kring en zingen voor de kinderen een individueel namenliedje waar ze echt leuk op reageren, we laten de kinderen met hun voetjes in een bak vol balletjes voelen, we zingen over de zee en wapperen met een enorme parachute doek , we blazen voor iedereen bellen en zingen ee canon om rustig af te sluiten. De kinderen reageren goed en zijn na 20 minuten dwars af! Dat heeft te maken met hun niveau maar ook met dat ze het niet gewend zijn. De collegea geven aan d at ze de liedjes niet kunnen onthouden, wij geven aan dat ze beter liedjes in het Tagalog kunnen gebruiken bij hun activiteiten. We spreken af dat we morgen ochtend weer komen, en dat zij dan gaan zingen.
Overdag is het zwembad schoongemaakt omdat we morgen met de kinderen gaan zwemmen. ‘s avonds worden we gevraagd om met de staff te gaan zwemmen, dat doen we , heerlijk in het warme water onder de sterren dobberen! was dus geen verlichting, helemaal donker) met personeel die spookverhalen vertelde van kinderen die in spookgedaantes hier rondwaarden en door meerde mensen waren gezien
Verder hebben wij hebben een huisgenoot in onze kamer, genaamd Zaza, de kakkerlak. Zaza heft Quinten al belaagd van achteren. Tijdens de jacht op Zaza, rende hij gisteren onze kamer binnen en verstopte zich in de gootsteen… Dit jaar geen kikkers die me achtervolgen ne die in prinsen zouden moeten veranderen, zoals vorig jaar. Vannacht werd ik wakker en zag een grote zwarte schadus bij de voeten van Rian zitten…Inderdaad onze vriend was weer terug en samen met Quint gingen we op Zazajacht. Gevangen en buiten gezet kwamen we zijn vriendjes Laza en Gaza tegen, wat zijn ze snel!
Morgen naar Tarlac, wordt vervolgd!
Een mooie afsluiting van een eerste volle dag.
.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
