Tarlac

23-02-2011

Gisteren zijn we van het RSCC in Lubao naar Amor village in Tarlac gereden. Onderweg was er een afspraak met ons gemaakt met het hoofd van de vier weeshuizen op het department van sociale zaken. Daarna werden we naar Far east Furniture gereden die de hoofdsponsor is van ons en van de vier weeshuizen. Na al die bezoeken en de reis kwamen we moe aan op Tarlac, waar we werden ontvangen door het hoofd van het weeshuis. Daarna kregen we een rondleiding op het terrein: drie prachtige huizen met een grote overdekte “communityhall” ervoor. De kinderen als een grote slinger achter ons aanrennend en hangend. In dit huis is ongeveer 75 procent van de kinderen verstandelijk gehandicapt. Er is een jongenshuis, een meisjeshuis, waar alle kinderen met en zonder beperking door elkaar slapen.. Alleen de kinderen met een zeer ernstige verstandelijke beperking slapen apart. Daarna spraken we de plannen voor de derde keer door en vielen uitgeput neer op onze kamer, een omgebouwd kantoor zonder gordijnen, waar we ons uiteindelijk als twee vissen in een aquarium voelden, omdat er allemaal kinderen tegen de ramen gedrukt stonden! Gelukkig zijn ze hier heel inventief en werden er giechelend gordijnen gebracht en opgehangen . S’avonds hadden we in het gebouw het rijk alleen, omdat alle kantoormensen naar huis waren: we aten in een van de kantoorruimtes en konden s’avonds genieten van de stilte. Vanochtend weer vroeg op.Het ontbijt werd ook al om 6.30 gebracht, dus we moesten wel, de houseparents staan hier al om 4.00 op, de kinderen om 5.00 , dus 6.30 ontbijten is hier nog zo laat niet. Ontbijt was soep met broodjes. Erg normaal hier, gisteren was het patat met fruit. Al wachtend op de taxi die ons naar het meisjeshuis in de stad Tarlac zou brengen hier 1,5 uur vandaan, deden we mee met de warming-up van het hele weeshuis: de zeer ernstig verstandelijk gehandicapte kinderen werden er ook bij betrokken, door in rolstoelen aan de kant mee te kijken. Bewegingsspelletjes en liedjes warden er gezongen, duidelijk ook dat dit iedere dag gebeurde, want bijna iedereen kon of meezingen of mee- gebaren. Aangekomen in het meisjesweeshuis kregen we een rondleiding en zagen we wel drie houseparents per groep op 10 kinderen. Ik dacht eerst: die hebben het goed voor elkaar hier, maar uiteindelijk bleek dat ze allemaal waren gekomen om ons te ontmoeten en zodat wij zien hoe ze werken! Beetje ongemakkelijk werd ik ervan, maar daardoor werd ik des te meer gestimuleerd om wat met een van de groepen te ondernemen; een groep waarvan het niveauverschil nogal groot was en ze daardoor eigenlijk moeilijk wisten wat ze met de groep konden doen. Een activiteit laten zien met boomwhackers (8 kleuren geluiden buizen) en ritmes en liedjes rond de tafel, waarvan een kind steeds mocht dirigeren. Alle kinderen konden op hun manier meedoen en het was vooral belangrijk om het enthousiaste personeel de kinderen niet te veel te “motiveren” mee te doen, waardoor ze zich zouden terugtrekken. Kijken is ook al ervaren. Het resultaat was dat zelfs het meisje waarmee ze geen raad wisten tot nu toe 25 minuten aan tafel heeft zitten kijken en zelfs af en toe meedeed. Daarna met het hoofd van het weeshuis en met Quinten gegeten:nog nooit zo lekker gegeten hier: gefrituurde inktvis met een bijzondere saus! Het hoofd vertelde dat wat voor haar al een doel op zich was dat de kinderen zich veilig voelde binnen de muren van het huis en niet meer in aanraking kwamen met het geweld, wat veel daar hebben meegemaakt doordat ze zich moeilijk konden weren. Ook woonde er sinds een paar dagen een vrouw met twee kinderen die voor haar man was gelucht. De man had zowel de vrouw als de kinderen (een peutertje en een kleutertje) mishandeld. Hij weet nu niet waar ze zitten en door de opvang van het weeshuis kon zij werk zoeken terwijl de kinderen in het weeshuis verbleven. Wat dat betreft hadden ze hun doel al behaald, maar onze handen jeukten om daar nog meer te doen.
(Quint schrijft: Ter ere van onze komst ging het nogal anders dan anders, ten eerste was er dus veel mer personeel, ten tweede deden de kinderen activiteiten die ze normaal niet altijd doen. Ik vroeg of er speelgeod was, en eerste werd er verteld: Ja, dat zit in de kast maar de kast is op slot en degene met de sleutel werkt vandaag niet. Later wees de onderwijzeren naar twee smoezelige kralenbogen en zei: Dit is alles wat er is. Ze vertelde dat ze leerkracht was en dat het lastig was om les te geven zonder materialen. Ze liet de boeken zien die er waren en zei dat het boeken voor volwassenen waren. Inderdaad, alleen maar letters! Het niveau van de kinderen varieerde, het laagste niveau was 2 jaar ,maar de meeste waren w.b. ontwikkeling een jaar of 4. De normaal begaafdekinderen die er ook woonden gingen overdag naar school, en de mensen van wat hoger niverua werken in de tuin of achter de naaimachine waar ze van alles maken voor de verkoop.
Voor de groep gehandicapte kinderen was dus eigenlijk geen materiaal, en als er al iets was (wat ik me afvroeg) mocht dat niet gebruikt worden door de kinderen omdat het anders stuk zou gaan! Ik vroeg wat ze kon gebruiken en ze zei meteen ‘’ee schoolbord! Ook wilde ze wel kleurboeken en educatie posters en prentenboeken. Vrijdag dus van het sponsorgeld van friend en family en buren van Quint boeken, een schoolbord en veel speelgoed kopen! Ik denk dat niet onder speciaal onderwijs valt en daarom niet gesponsort wordt door de overheid, de andere plekken waar special onderwijs gegeven wordt krijgen van de overheid boeken en schriften en potloden en dergelijke. )
Na de lunch gingen we weer terug naar Tarlac , waar we met de ernstig verstandelijk gehandicapte kinderen in het gras een activiteit hebben gedaan. (Quint zegt: De kinderen lagen of zaten gezellig op een hoopje op een paar matten van een of ander natuurlijk materiaal, wat wel handig is want zo loopt de urine van de niet zindelijke kinderen gewoon door de matten heen de grond in! Helaas lag er een dopje van een van onze ballen in de plas, maar voordat wij bedacht hadden hoe we dat op zouden lossen had een ander het alweer in zijn mond…ik ben blij dat we goed zijn ingeent! ) Natuurlijk heel veel kinderen van het weeshuis eromheen. Chaotisch, maar erg leuk, omdat ze tot nu toe geen idée hadden wat ze deze groep nou moesten aanbieden. Ze worden veel betrokken bij het leven hier(ze zitten veel buiten), maar hebben weinig structurele dagactiviteiten. Nieuwsgierigheid van de kinderen ontbrak het niet aan. Ik had uiteindelijk bij het spelen van de didgeridoo(stofzuigerslang) drie kinderen die op schoot waren gekropen die allemaal puur aan het genieten waren van het geluid en de trilling en die allemaal de buis vasthielden. Om me heen stonden nog kinderen mee te klappen op het ritme. Dit gebeurde terwijl andere kinderen flesjes met kraaltjes en ander materiaal aan het ontdekken waren, net zo enthousiast als de kinderen rond mij. Morgen een gestructureerd voorbeeld van een “dagactiviteit” die zij de meervoudig gehandicapte kinderen kunnen bieden.

Quint schrijft verder:
Vanmorgen splitse Josephine en ik onze activiteiten zodat ik de special onderwijs groepen kon observeren terwijl Josephine wederom een activiteit deed met de ernstig verstandelijk gehandicapte kinderen. Ik begon met het dagelijkse ochtendgebed en de ochtendgym. Alle kinderen eerst in rijtjes op het plein het gebed nazeggen en het volkslied zingen, daarna in een grote kring liedjes zingen met gebaren (walking in the line of God!) Wat mij interesseerde was het maken van de overgang van de ene naar de andere situatie, omdat dat vaak voor gehandicapten een problemen oplevert Het was bijna hilarisch als het niet ook iets triest had, dat het werken van de leerkracht hier begint met het verzamelen van de leerlingen….voor je er drie bij elkaar hebt is er al weer een ontsnapt. Het duurde denk ik ruim een kwartier voordat iedereen aanwezig was, enkele laatkomers daargelaten. De klas waar ik zat had een ruim lokaal en was licht en leeg. Er stonden alleen 13 stoelen een tafel. (ze willen graag 40 tafels hebben, die vraag geven we door aan de sponsorende meubelfabriek!) De leerkracht gaffrontaal klassikaal onderwijs. De leerlingen waren van een niveau dat wij’’zeer moeilijk lerend’’ zouden noemen. Een leerling sliep en een ander lag op de grond met een liniaal te tikken, maar de rest lette aardig op. Achter in de klas stond de beveiligingsmedewerker, later bleek dat hij na het centrale deel zeven leerlingen les gaf bij de verwerking ervan terwijl de leerkracht de andere zes lesgaf. Het was een les over vormen en kleuren, de leerlingen mochten om beurten naar voren komen om een vorm aan te wijzen en kregen beurten om iets aan te wijzen of op te noemen met en bepaalde vorm. Na ongeveer een half uur kregne de leerlingen hun schriften en papieren en allemaal werk op niveau! De leerkracht had voor iedereen handgeschrven werkbladen gemaakt, en dat deed ze elke dag. Terwijl de een rondjes aan het tekenen was oefendeeen ander met het schrijven van mzijn naam en weer een ander tekende alle vormen na en schreef eronder welke vormen het waren. De kinderen werden wel aangesproken op hun gedrag en kregen complimentjes. Een autistische jongen kreeg reken werk en noteerde alle antwoorden correct met nullen ervoor. Ik herinner me hem nog uit 2005. Toen bezeten door de klok, digitaal en analoog. Nu antwoord hij dus bij 5+3 met 008 en 9+4 met 013. Erg grappig. Veel werk voor de leerkracht om alle werkbladen op niveau te maken! Op mijn vraag of er nog materialen nodig waren vertelde men dat de leermiddelen via de overheid gesponsord worden. Om papier te sparen warden de werkbladen op de achterkant van een kalender gemaakt. Wat ze nodig hebben zijn tafels en stoelen! Misschien dat we morgen een paar plastic stoelen kunnen kopen, maar de vraag om houten stoelen en tafels kunnen we beter doorgeven aan de meubelfabriek die sponsort. Wat betreft de overgangen en de dagvolgdorde wordt er niet gewerkt met een systeem dat voor de kinderen duidelijk is, sommige kinderen hebben geen idée wat van hen verwacht wordt, anderen weten het wel doordat de dagelijkse routine hier altijd hetzelfde is.
‘s middags hebben we een tehuis voor jongens bezocht. Lingap Home for Boys. Er wonen daar ongeveer 30 jongens van wie 5 licht of matig verstandelijk gehandicapt. Niet echt de doelgroep waar wij voor kwamen, maar wel een leuk verplicht bezoek in het kader van de kennisuitwisseling. Wat betreft de integratie kunnen wij daar heel wat van leren. Deze 5 jongens/mannen worden door de anderen geaccepteerd en doen mee met de activiteiten. Alleen kunnen ze niet of maar deels naar speciaal onderwijs waardoor ze vaak in het centrum zijn. Dan wordt er gewerkt aan dagelijkse vaardigheden zoals jezelf wassen met de dipper en aankleden en later het wassen en drogen en vouwen van de kleding. Ook wordt in de tuin gewerkt. Sommige kinderen herinnerden zich ons nog van bezoeken jaren geleden. Ze konden nog precies vertellen dat ze mijn verjaardag hadden gevierd ( 5 jaar geleden) dat we kraaltjes geregen hadden en met hen geschilderd hadden (2007). Wat betreft de ‘’specials’’ zoals de gehandicapte hier genoemd worden heft de begeleiding ze wel iets te halen bij de workshops volgende week, maar verder zijn wij vol lof over de manier waarop er daar gewerkt wordt.