Achtbaan

Het leven is hier als een achtbaan, op het ene moment is het geweldig, maar dan ook supergeweldig en het andere moment gebeuren er weer dingen waar ik totaal geen vat op kan krijgen, zoals met planificatie of afspraken die niet worden nagekomen, waar dan altijd een heel verhaal aanzit waarom niet. En er gebeurt hier zoveel! De activiteiten met de kinderen gaan geweldig, al blijf ik elke dag leren en blijf ik elke dag voor verrassingen te staan, en wordt mijn improvisatievermogen flink op de proef gesteld. Af en toe gaan de activiteiten daardoor lekker chaotisch, maar je kan het hier beter nemen zoals het is, dan denken dat je dat in een paar maanden kan veranderen. Maar ik zie wel veel verandering bij een aantal kinderen. Een aantal kinderen die het moeilijk vinden om zichzelf te laten zien komen nu los. Ik had een tekst met de kinderen van het dorp Tamarindo gemaakt bijvoorbeeld van de dingen die zij leuk vinden, niet leuk vinden en wat hun dromen zijn. Bij het maken van het lied werd er veel gegiecheld en werd het stil totdat een meisje (met een rood hoofd en heel zachtjes) vertelde dat een droom was om een wasmachine voor hun meoder te kopen, want dan hoeft ze niet meer elke dag naar de rivier te lopen! En toen vertelde een ander meisje, met haar handen voor haar gezicht, dat ze zangeres wilde worden. Nadat ze dit had uitgesproken en er aandacht voor was, zong ze uitbundig mee.
Vorige week heeft een vriendin, een nederlands meisje, een ernstig
ongeluk gehad. Ze zat achterop een motor natuurlijk zonder helm. Twee dagen
nauwelijks geslapen en s´nachts bij haar geweest, veel aangelopen tegen de beperkingen en de professionaliteit
in het plaatselijke ziekenhuis hier. Omdat ze in een shocktoestand kwam na een dag(ze kwam niet meer
bij),
hebben ze haar naar Managua gebracht, naar een heel goed ziekenhuis. Ze is die avond bijgekomen, maar ze heeft nog erg veel pijn: vervuilde longen(dus aan beademing), gebroken been, een deuk in haar onderrug en
gescheurde heup. Ze gaat wel weer helemaal herstellen, schatten ze in, maar het
gaat nog maanden duren. Haar ouders zijn overgekomen en nemen haar over drie weken, als het kan, gezien haar
gezondheid, in een speciale vlucht mee naar huis. Veel paniek dus. Deze week even druk, maar vol met leuke dingen, veel salsa gedanst, naar de cafe´s met livemuziek, capoeira, geweldige activiteiten met de kinderen,
ik ga dit leven zo missen, al is het af en toe ook lekker om te weten wat je wachten staat!Liefs, Josephine